Op zondag 2 juli 2023 is Hugo Goderis plotseling overleden. Hij was nog niet zo lang zeventig geworden en zat nog boordevol plannen. Vorige week had Frans Declercq nog een gesprek met hem. Hij had zich recent een nieuwe elektrische fiets aangeschaft.
We kennen Hugo nog in 't Muzekot als de immer goedgemutste kerel met een brede glimlach. Een strikje ook en soms een dikke sigaar. Later werd hij galeriehouder te Veurne. Eerst in de Drie Koningen, later op een andere locatie.
We kennen hem als een groot bewonderaar en voorstander van de hedendaagse kunst. Een moedige onderneming voor het kleine Veurne. Kunst bewonderen, promoten en verkopen: zo zullen we Hugo Godderis herinneren. En zijn glimlach...
Twee citaten uit het boek "t Muzekot 50 - Alternatief Veurne" van Eddy Bonte:
Hugo: "Ik was amper zestien, iullie waren vier-viif iaar ouder. Dat was toen een gigantisch verschil. Om die reden zat ik ook niet in ’t bestuur, ik ben daarvoor ook nooit uitgenodigd geweest. Je had enkele tenoren en die speelden het dan. Nu staan zestieniarigen op een internationale bühne, maar toen … Ik was in ’t Muzekot voor de dingen waar ik kon helpen, zoals een vat opsteken. Ik heb ook de toog van ’t Muzekot deels gemetseld. Het blad was in rood hout. Herinner ie ie nog die ‘kopies’ onder dat blad? Daaronder had ik twee penanten aangebracht, opdat die kopies zouden houden. Dat waren nog elementen van Sint-Walburga. Dat waren dan de dingen die ik kon. Er was altiid wel iets te doen. Een zekere Jef uit Steenkerke, een vriend van Paul, heeft de toiletten en de verwarming geïnstalleerd."
Hugo: "Ik herinner me dat Paul op die vergadering sprak en zei dat een politiek engagement een must was. Als ie daar op doordenkt, is het ook logisch. Wim Kennis, een socioloog die nog in Veurne gewerkt heeft, dacht in dezelfde richting. Dat is het enige wat ik me herinner van die vergadering. En Paul was ook de enige die met argumentatie kon spreken; hii was aan het oefenen, half theatraal. Ik herinner me toch nog iets: de figuur van Wilfried Vanhove. Hij was er van in ’t begin bij. Hii was ook gekend op ’t College. Achteraf hebben we hem niet veel meer gezien."
Eddy: "Voor mij was Hugo de man van de esthetiek en tegelijk van de praktijk. Hij was er bij toen het Muzekot werd ‘gebouwd’, dit wil zeggen toen de woning van José van Gucht werd omgevormd tot het “alternatieve jongerensentrum”. In de woning van José van Gucht stond uiteraard geen toog. We moesten ook toiletten installeren, één M, één V. En een beetje verwarming. En een bakje om de langspeelplaten in te zetten, alsook een plank voor de pick-up. Handwerk, daar waren de meeste voortrekkers van ’t Muzekot niet zo goed in! Er is de kunde, maar ook de wil om je handen vuil te maken, letterlijk dan. Hugo was zo iemand: geen karwei was hem te veel, hij had technisch inzicht, kon wat metselen, leerde ons ‘een vat steken’ en kende stielmannen die ons verder konden helpen. Die praktische, technische realisaties worden wel eens vergeten en Hugo behoorde tot de weinige Muzekotters die een bijdrage in die aard leverde."
Met dank aan de familie Godderis voor de info en foto's.
