Arnold Eloy, bezieler en medestichter van Objectief ’70, ’t Muzekot en de WESP, overleed op 1 januari 2022. De uitvaartplechtigheid werd gehouden op 9 januari, de teraardebestelling op 10 januari.
Hieronder vind je de toespraken die Ronny Dierendonck en ikzelf hielden ter gelegenheid van de dienst.
Eddy Bonte - Ons levend verleden
Ik wil iets vertellen over het eerste grote project van Arnold: ’t Muzekot en de activiteiten van de v.z.w. WESP in Veurne. Zoals de Drie Musketiers, waren we in den beginne met vier: Jean-Paul Byloo, wijlen Paul Thomas, Arnold en ik. Maar ere wie ere toekomt.
De idee om de Veurnse slapers een wespenprik te geven, kwam van Arnold. Hij ontvouwde een groot, nee, een groots plan, typisch voor de maatstaven die Arnold toen al hanteerde: toerisme, onderwijs, werk in eigen streek, buurtwerking, sociaaleconomische ontwikkeling, cultuur. Het moest allemaal anders. Niet enkel in Veurne, maar in heel de streek.
Arnold bedacht de benamingen WESP en ’t Muzekot, dat hij omschreef als een "non-konformisties jongerensentrum". Hij vond ook het lokaal, De Drie Koningen. Hij amuseerde zich altijd met woordspelletjes: eerst bedacht hij het acroniem WESP, daarna zocht hij de woorden die het acroniem moesten vormen: “Werkgroep voor Edukatieve en Sosjale Planning”. Maar hij geloofde ook dat zijn woordspel de realiteit raakte. Dat het woord alleen de dingen deed bewegen.
We richtten werkgroepen op en ze sneuvelden allemaal. Na anderhalf jaar, trokken we een conclusie: we zouden het houden bij ’t Muzekot en de WESP. Ik zeg “we”, want Arnold was moeilijk van zijn grootse plannen af te brengen. Ook niet als de feiten het tegendeel bewezen. Arnold had geen boodschap aan de feitelijkheid. Hij produceerde dromen en probeerde ze te volgen. Vaak bleven de dromen hem voor.
Ik doe de waarheid geen geweld aan als ik zeg dat Arnold en ik lang de koers van de WESP en ’t Muzekot bepaalden. Als een tandem. Nochtans, waren Arnold en ik tegenpolen:
Hij kwam uit een katholiek midden, ik uit een rood nest; Hij was naar ’t College geweest, ik naar het Atheneum; Hij trok naar het Seminarie, ik naar de Vrije Universiteit Brussel; Hij luisterde naar free jazz, ik naar de Rolling Stones.
Maar net daarom draaide de tandem rond. Hij was de diplomaat die wikte en woog en op mijn zenuwen werkte omdat er niets van kwam; Ik was de bulldozer die op zijn zenuwen werkte omdat er op die manier niets van kón komen!
Maar het kwam goed. We hielden elkaar in evenwicht, zoals dat op een tandem moet, en gingen zo flink vooruit. Alleen ga je sneller, maar met twee ga je verder. Voor elk maatschappelijk fenomeen dat we bekritiseerden, bedachten de WESP en ’t Muzekot een alternatief. Non-conformistisch.
Het non-conforme, het ALTERNATIEF is wat ons bond. We kozen geen alternatieve brachten alle alternatieve partijen samen, zodat ze met elkaar kennis konden maken communiceren. Zo’n ontmoeting, daar kon Arnold van genieten. Zoals hij kon genieten het fantastische, het onbereikbare, het kosmische, het holistische, van dromen inderdaad - vaak bedrog zijn. De ware uitkomst was voor hem bijzaak.
Zelf was hij een levend voorbeeld van het alternatieve, maar ook van het spel in Spielerei: het spel ook van de ijdelheid, de uiterlijkheid, de charme, de vormgeving
verpakking - het meerduidige, dat ook dubbelzinnig is.
Arnold,
Wij deelden tot op het laatst een verleden, een levend verleden. Nu jij bent verdwenen, is dat levende verleden niet meer compleet. En ik ook niet.
Ronny Dierendonck - Aan familie en vrienden
Van de honderden keren dat ik voor een publiek sprak maakte ik nooit een tekst; vandaag doe ik het wel, omdat ik vrees dat m’n emoties mij parten kunnen spelen
Afscheid nemen van Arnold confronteert mij met mijn eigen eindigheid: Arnold was slechts drie jaar ouder dan ik. Normaal zouden Arnold, Eddy en ik samen met de burgmeester en de schepen van Cultuur op 13 augustus een plakkaat onthullen aan het Driekoningenhuis in Veurne waar ’t Muzekot, het epicentrum van onze actiegroep van 1970 tot 1976 huisde. Het mag niet zijn en we zullen Arnold die dag héél erg missen, maar ‘s namiddags zullen we stilstaan bij zijn pionierswerk.
Arnold ontmoette ik in ‘71 in ’t Muzekot in Veurne: een minzame man met lichtjes in de ogen en een mysterieuze glimlach. Hij droeg een groene parka en reed met een oude rode VW kever. Eenmaal die niet meer geschikt was voor de weg, schonk hij die aan het instituut voor kinderen met een beperking waar ik toen werkte. Zijn wagen kreeg een plaats op het avonturenterrein en de kinderen hebben er ontzettend veel in geravot.
In ’t Muzekot kwam hij steevast binnen met een zwarte boekentas propvol met documenten en verslagen. Arnold was historicus in hart en nieren en hield vaak een pleidooi om alles zoveel mogelijk te archiveren. Hij was erg verontwaardigd toen hij vernam dat ik het archief van het centrum W.I.V. naar de papiercontainer had gebracht. Wij verschilden daarin sterk van mening; hij bezat nog steeds de bierbonnetjes van ’t Muzekot uit de jaren ’70, ik vind zoiets onbelangrijk.
Arnold was een plannenmaker en bruiste van energie: denk maar aan de vele boeken die hij uitgaf met zijn uitgeverij Mens en Cultuur, de kunstgalerij die hij oprichtte en tenslotte het antiquariaat ‘Boeklief’. Hij was letterlijk dag en nacht bezig en alsof dat nog niet genoeg was probeerde hij enkelen warm te maken om in Veurne een museum op te richten voor overleden schilders.
Arnold was een doorzetter en vechter. Toen ik op 30 december in z’n ziekenhuiskamer was samen met zijn petekind en zijn geliefde Sabina zei de arts letterlijk: ‘Mijnheer is een vechter’. Op zakelijk vlak was ik het compleet oneens met hem: hij zat constant in de financiële problemen en bleef maar verder putten maken. Als vriend heb ik hem hier meermaals op gewezen, maar hij bleef doordoen op het onrealistische na!
Ik stond stil bij enkele facetten van Arnold, maar er zijn nog vele andere waarvoor nu geen tijd is. Niemand van ons weet of er na dit leven nog iets is. Maar als dit zo is, dan ben ik overtuigd dat Arnold daar reeds volop bezig is met een initiatief uit de grond te stampen.
Arnold, het doet pijn, veel pijn om afscheid van je te moeten nemen. Steeds zal ik jouw doorzetting, vriendelijkheid en verdraagzaamheid herinneren. Je bent iedere dag in mijn gedachten. Arnold, ik en zoveel anderen zullen je missen!!!
